Yüreğimde Devrim

Akrabama Aşığım
Uzaktan akrabamızdı. Abi diye hitap
ederdim ona kendimi örnek aldığım; tıpkı dağların doruklarında zamansız
kalabilmiş kar birikintisi gibi göz alıcı bir şahsiyetti benim gözümde.
Paylaşımlarla kurulan dostluğumuz, saatlerce süren dostluk kokan
sohbetlerimiz dertlerimiz anılarımız gülüşlerimiz ve tesellilerimiz
yerini çok sonra fark edebildiğim kaçamak bakışlara bırakır gibiydi.Bir türlü kabullenesim gelmiyordu dostane
duyguların aksini. Ailem dahil çevremdeki herkesin gözdesiydi o.
Bilhassa arkadaşla gönülleri fethediyordu muhabbetiyle.
Buna rağmen mantığımı elden bırakmıyor onun beni asla yar olarak
göremeyeceği gerçeğini açıklamaya çalışıyordum bizleri yakıştıranlara.
Ben olgun bir yetişkin gibi davranmaktan
bihaber yaşamayı ilke edinmiş bir genç kızdım. O ise sorumluluk sahibi
ciddi bir deniz astsubayıydı. Karakterli, ağırbaşlı disiplinli bir o
kadar da iyimserdi.
Velhasıl 1,5 aylık bir süreden sonra görkemli bir itirafla yüz yüze
kalıyordum. ‘’Bana abi deme’’ diyordu. Ben ise şaşkındım sessizce
haykırıyordum içten içe, şimdi neler olacak diye. Susarak geçirdiğim 2
günden sonra onu deli gibi severek başladım güne. İnanıyordum uykumda
aşık olmuştum ona.
Her ikimizin gözlerinde görülmeye değer bir ışık yüzlerinde ise tarifi
mümkün olmayan bir tebessüm yer edinmişti. El eleydik. Bir ömür boyu
beraber yol almak için ilk adımı attık sözlendik. Fakat ayrı düştük;
aşkım dünyanın bir ucunda seyirdeydi. Bekledim bekledim...
En nihayetinde kavuştuk sınırsız sevgi limanımızda. Ama vuslatın
sarhoşluğu fazla devam etmedi 1 aylık bir sürecin ardı gelen bir özlem
daha ayırdı bizleri sevdiğimle yine! Şimdi uzağız yine birbirimize.
Yıldızlara yarenlik etmek alışıla gelmiş bir sohbet oluyor zamanla. Bu
yüzden doyamıyoruz ya birbirimize hatta bazen sevgi sözcükleri bile aç
kalıyor sevgimizin yanında.
Ruhlarımızı çepeçevre sarmalayan sıcaklığın yanı sıra,
yalnızlıklarımızda kurduğumuz hayallerimizle yücelttiğimiz umutlarımızla
körüklüyoruz hasretliğimizi biz. Neyse ki her ikimizde severek
yaşıyoruz. Neyse ki bizler özlemle yanıp özlemle tutuşuyoruz. Ve asla
aşkı katliamlara maruz bırakanlardan olmuyoruz...
Yazan:Yaban Gülü

Teşekkürler